Joep Nicolas van Ronkenstein

Joep Nicolas van Ronkenstein (1933) heeft een indrukwekkend oeuvre opgebouwd bestaande uit beelden, glas-in-lood ramen en tekeningen. Het werk is te zien in vele landen waaronder Japan, Australië, Mexico, Verenigde Staten, Spanje, Duitsland en Nederland.

Joep groeit op in Heerlen (NL) en in 1950 gaat hij naar de Stadsacademie in Maastricht om er beeldhouwen te studeren. In 1956 reist hij zijn oom – de glazenier Joep Nicolas – na, die sinds 1939 in de V.S. woont. Hij werkt er in glas-in-lood ateliers maar studeert ook aan de Art Students League in New York en de Boston Museum School. In 1961 verlaat hij New York en keert met zijn Amerikaanse vrouw Celestine La Farge terug naar Nederland. Hij koopt de vervallen Watermolen van Ronkenstein in Reuver, Limburg, en verbouwt het tot woonhuis en atelier waar hij sindsdien woont en werkt.

Het beeldhouwwerk van Joep kent verschillende periodes. Gedurende zijn vijf jaar in Amerika verblijft hij regelmatig op Long Island bij zijn nicht Claire Nicolas White en haar man – Prix de Rome winnaar – Robert White. Robert werkt classicistisch met veel invloeden uit zijn verblijf in Rome. Joep ontwikkelt mede hierdoor een interesse in klassieke figuratieve beeldhouwkunst maar gaat zich ook verdiepen in de Griekse en Romeinse mythologie. Deze mythologie zal een rode draad in zijn werk gaan vormen.

In de jaren ‘60 verbeeldt hij vaak bijna letterlijke verhalen uit de mythologie maar eind jaren ‘70 begint hij zijn eigen persoonlijke mythologie te ontwikkelen. Hij vertelt kleine verhalen gevangen in figuratieve beelden die een oorsprong hebben in een combinatie van zijn eigen leefwereld en zijn fantasie. Beelden uit deze periode zijn o.a. de ‘Sarah’ series, ‘Unicorns’ en ‘Synthese’. Kenmerkend aan deze periode is dat de beelden maskers dragen en soms zijn het combinaties van mensen en dieren.

Vanaf het midden van de jaren ‘90 laat Joep de maskers weg en lijken de figuren verstild te zijn in hun eigen wereld zoals ‘Dansende Vrouw’, ‘Moon Gazer’ en ‘Dancing Gnome’. De figuren vertonen een herkenbare menselijkheid in hun naakte verschijningsvorm die doet denken aan het werk van grote beeldhouwers uit het verleden zoals Gian Lorenzo Bernini en Adriaen de Vries.